اجازه به مجاز معین در مجاز فیه معیناجازه به مجاز معین در مجاز فیه معین، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به اذن نقل حدیث به شخص معین در صورتی که مورد اجازه نیز معین باشد، گفته می‌شود. ۱ - تعریفیکی از صور اجازه مشایخ به افراد آن است که شخصی که به وی اجازه نقل حدیث داده شده، معیّن و مشخص باشد همچنین مورد اجازه نیز معین و معلوم باشد که اصطلاحا از آن به "اجازه به مجاز معیّن در مجاز فیه معین" تعبیر می‌شود. مثل این که شیخ اجازه بگوید: "اجزتک الکتاب الفلانی" به تو اجازه دادم که فلان کتاب را روایت کنی. ۲ - بالاترین نوع اجازهاین قسم بالاترین مرتبه اجازه است و در جواز آن خلافی نیست؛ [۵]
مدیر شانه‌چی، کاظم، درایة الحدیث، ص۱۳۴.
[۶]
علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۵۸.
[۷]
صالح، صبحی، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ترجمه عادل نادرعلی، ص۷۴.
۳ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است: • سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه. • عاملی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایه. • سیوطی، عبدالرحمن، تدریب الراوی فی شرح تقریب النواوی. • طریحی نجفی، فخرالدین، جامع المقال. • مدیر شانه‌چی، کاظم، درایة الحدیث. • علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه. • صالح، صبحی، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ترجمه عادل نادرعلی. • قاسمی، محمد جمال‌الدین، قواعد التحدیث. • مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایه. • صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه. • عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار. ۴ - پانویس
۵ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه به مجاز معین در مجاز فیه معین»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۲. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی
|